Abstarty
9.30 – 10.00 Rejestracja uczestników ul. Lwowska 1, parter
OFICJALNE OTWARCIE KONFERENCJI
sala 173 (parter)
10.00 - 10.30 Oficjalne otwarcie konferencji
Prowadzący: lic. Patryk Dąbrowski, Filologia Romańska, Katedra Języków Romańskich, Wydział Humanistyczny, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
dr hab. Radosław Sojak, prof. UMK, Dziekan Wydziału Filozofii i Nauk Społecznych
dr hab. Hanna Solarczyk-Szwec, prof. UMK, z-ca Dyrektora Instytutu Nauk Pedagogicznych
mgr Olga Spirewska - Partner WFiNS, dyrektor metodyczny MR. RABBIT – szkoły języka angielskiego dla dzieci i młodzieży
dr Anna Kławsiuć-Zduńczyk - przewodnicząca konferencji
SESJA PLENARNA
sala 173 (parter)
Moderatorka: dr Anna Kławsiuć-Zduńczyk, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
10.30 -10.45 mgr Joanna Roch, Pracownia Rozwoju Osobistego Ku Sobie
Świat bez granic czy świat, któremu należy stawiać granice? Wpływ użytkowania elektroniki na rozwój psychiczny i emocjonalny dzieci oraz nastolatków
W ponowoczesnym świecie zaciera się granica pomiędzy tym, co „realne”, a tym co wirtualne. Rzeczywistość internetowa i analogowa funkcjonują na zasadzie zbiorów z częścią wspólną. Wirtualny świat daje nam możliwość zaspokajania uniwersalnych potrzeb-relacji z ludźmi, bezpieczeństwa, przynależności czy rozwoju. Cyfrowa aktywność dzieci i nastolatków nierzadko budzi jednak niepokój otoczenia w kontekście cyberprzemocy, stalkingu, patostreamingu czy phishingu.
Aktualizacje obowiązujących zbiorów klasyfikacji zaburzeń psychicznych wychodzą naprzeciw zjawiskom związanym z nadużywaniem świata wirtualnego próbując określić kategorie diagnostyczne zaburzeń wynikających z nadmiernego zaangażowania w przestrzeń internetową. Sukcesywnie aktualizowany dorobek pedagogiki i psychologii dostarcza wiedzy potrzebnej do rozwoju profilaktyki mającej uchronić dzieci i młodzież przed niebezpieczeństwami wynikającymi z korzystania z sieci. Psychiatria i psychoterapia odnajdują natomiast sposoby na diagnozowanie i pracę w sytuacji uzależnienia od gier czy siecioholizmu. Jednocześnie specjaliści wskazują również na możliwości zastosowania technologii w terapii dzieci i młodzieży. Na świecie bada się m.in. użyteczność gier w pomocy osobom borykającym się z zaburzeniami odżywiania czy zaburzeniami lękowymi. Dwojaki obraz cyberprzestrzeni- z jednej strony jako sfery mogącej generować zaburzenia, z drugiej strony przestrzeni, w której upatrywać można szansy na skuteczną pomoc - budzi często dylematy. W perspektywie pedagogiczno-wychowawczej poszukuje się najlepszych w tej materii rozwiązań dla dzieci. Dorośli zwracają uwagę na to, że wirtualne aktywności najmłodszych bywają funkcjonalne. Jednocześnie zgłaszają często obawy o to, że stają się one częścią dziecięco-młodzieżowych trudności - wystawiają na nieodpowiednie treści, prowokują niebezpieczne sytuacje lub prowadzą do zaniedbań w innych obszarach życia. Treści te bywają często tematami poruszanymi na spotkaniach z pedagogami, wychowawcami czy psychoterapeutami oraz jednocześnie wpisują się w społeczny dyskurs na temat szeroko rozumianej higieny cyfrowej.
Prelekcja konferencyjna stanowić będzie próbę określenia granic między bezpiecznym a ryzykownym zaangażowaniem w korzystanie z sieci przez dzieci i młodzież. Za tło rozważań posłużą doniesienia naukowe oraz doświadczenia z praktyki psychoterapeutycznej.
10.45 -11.00 lic. Laura Trelewicz, Wydział Nauk Społecznych, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
Praktyki wspomagające (lub ograniczające) wykorzystanie mediów społecznościowych w edukacji w opiniach nauczycieli i uczniów
Media społecznościowe są nieodłącznym partnerem współczesności. Umożliwiają natychmiastową komunikację, bez ograniczeń czasowych i przestrzennych. Dla młodych ludzi stanowią ważne środowisko socjalizacyjne, rozrywkowe, a także edukacyjne. Pozostając w obszarze edukacji nasuwa się pytanie, czy w szkole jest przestrzeń cyfrowa? Doświadczenia związane z pandemią Covid-19 ukazały, iż edukacja zdalna, mimo początkowych trudności była możliwa i wzmocniła umiejętności uczniów oraz nauczycieli w zakresie obsługi sprzętów elektronicznych. Zatem czy korzystanie z mediów społecznościowych, platform e-learningowych, wirtualnych pomocy naukowych jest możliwe w tradycyjnej szkole? Co sprzyjałoby wykorzystywaniu mediów społecznościowych w edukacji? Jakie stanowisko w tym obszarze zajmują nauczyciele, a jakie uczniowie? Te pytania stały się podstawą do poznania środowiska szkolnego przez pryzmat cyfrowych przemian. Celem moich badań stało się poznanie sposobów korzystania z mediów społecznościowych w edukacji przez nauczycieli i uczniów. Do przeprowadzenia badań własnych w środowisku szkolnym posłużyła mi metoda badań sondażowych. Dobór próby badawczej był celowy, badaniami objęto 234 uczniów klas 4-8 szkoły podstawowej oraz 6 nauczycieli zatrudnionych w tej samej placówce.
11.00 -11.15 Mateusz Mikulski, Martyna Obłój, Aleksandra Korkosińska, Aleksandra Polewka, Psychologia, Wydział Psychologii, Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
Badanie różnic w doświadczeniach uczniów liceum szkół tradycyjnych i Szkoły w Chmurze - wypalenie szkolne a poznawcze strategie regulacji emocji
Celem prezentowanego badania jest analiza charakteru związku pomiędzy poziomem wypalenia szkolnego a poziomem ich poznawczych strategii regulacji emocji w szkołach tradycyjnych oraz w szkole w chmurze u dorosłych uczniów liceum. W ramach referowanego projektu badawczego przeanalizowano ponadto charakter powiązań między poziomem wypalenia szkolnego a parametrami położenia życiowego takimi jak np. posiadanie przyjaciół oraz związek pomiędzy preferencją w zakresie regulacji poznawczych strategii emocji a wybranymi przez nas czynnikami socjodemograficznymi. Do badania wypalenia zastosowaliśmy polską adaptację kwestionariusza do pomiaru wypalenia zawodowego OLBI (Oldenburg Burnout Inventory) opracowaną przez T. Chirkowską-Smolak (2018). Wykorzystaliśmy również Kwestionariusz Poznawczej Regulacji Emocji - PRE (Cognitive Emotion Regulation Questionnaire), autorstwa N. Garnefskiej, V. Kraaij i Ph. Spinhovena, w polskiej adaptacji M. Marszał-Wiśniewskiej i M. Fajkowskiej (2010).
Niniejszy projekt wpisuje się w nurt badań dotyczących nowych technologii w możliwościach edukacyjnych oraz emocje panujące w związku z nimi.
Opiekunki merytoryczne: dr Magdalena Miotk-Mrozowska, dr Karolina Głogowska
Chirkowska-Smolak, T., Kleka, P. (2018). Polska adaptacja kwestionariusza do pomiaru wypalenia zawodowego OLBI (The Oldenburg Burnout Inventory). Studia Oeconomica Posnaniensia. 6(3), 27-47. doi: 10.18559/SOEP.2018.3.2
Marszał-Wiśniewska, M., Fajkowska, M. (2010). Właściwości psychometryczne Kwestionariusza Poznawczej Regulacji Emocji (Cognitive Emotion Regulation Questionnaire; CERQ) - wyniki badań na polskiej próbie. Studia Psychologiczne. 48(1), 19-39.
11.15 - 11.30 lic. Kamila Jeżak, Uniwersytet Jana Długosza w Częstochowie
Zoombombing jako zagrożenie dla edukacji zdalnej: analiza i implikacje
W obecnych czasach, edukacja zdalna stała się nieodłącznym elementem procesu nauczania, szczególnie w kontekście pandemii Covid-19. Jednakże, zjawisko zoombombingu - polegające na nieautoryzowanym dołączaniu osób do spotkań online w celu zakłócenia ich przebiegu - stanowi poważne zagrożenie dla integralności procesu edukacyjnego. Zoombombing wykorzystuje luki w zabezpieczeniach platform do wideokonferencji, często prowadząc do upubliczniania treści pornograficznych, obrażania uczestników czy przekazywania treści agresywnych.
Analiza zoombombingu ujawnia jego podobieństwo do innych praktyk, takich jak fotobombing czy flash mob, lecz ze względu na swoją negatywną naturę i potencjalne konsekwencje dla uczestników edukacji zdalnej, stanowi znaczne wyzwanie. Zoombombing może prowadzić do przerwania prezentacji nauczyciela, zakłócenia struktury lekcji oraz wpływać na psychologiczne samopoczucie uczestników, zwiększając poziom stresu i niepokoju. Dodatkowo, zagrożenie dla prywatności, wynikające z nieuprawnionego dostępu do danych osobowych uczestników, stanowi istotne ryzyko dla nauczycieli i innych uczestników spotkań online.
Aby skutecznie przeciwdziałać zoombombingowi, niezbędne jest wdrożenie kompleksowego podejścia, obejmującego inwestycje w technologiczne narzędzia zabezpieczające, edukację uczestników w zakresie cyberbezpieczeństwa oraz stałą aktualizację procedur bezpieczeństwa. Wzmocnienie polityk dotyczących korzystania z platform do zdalnej nauki oraz świadomość społeczna na temat zoombombingu są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i integralności procesu edukacyjnego w erze edukacji zdalnej.
11.30 - 11.45 Iga Lubczyńska, Pedagogika Przedszkolna i Wczesnoszkolna, Instytut Pedagogiki, Wydział Nauk Społecznych, Uniwersytet Szczeciński
Wizje rozwoju kariery nauczycielskiej wśród studentów Pedagogiki Przedszkolnej i Wczesnoszkolnej
Zawód nauczyciela pełni podstawową rolę w rozwoju świadomego i postępowego społeczeństwa. Głównym zadaniem pedagoga jest przekazywanie wiedzy, wprowadzanie w świat wartości oraz kształtowanie kompetencji i umiejętności, w tym uczenia się przez całe życie. W dzisiejszych czasach zmagamy się z nieustannymi zmianami w edukacji. Rozwój technologii, postępująca cyfryzacja, niedawna pandemia i rosnąca popularność alternatywnych systemów nauczania wymagają od nauczycieli umiejętności stałej adaptacji, bycia w centrum wydarzeń gospodarczych, politycznych i społecznych. Wobec tego tematem wystąpienia będzie droga do zawodu nauczyciela w dzisiejszej rzeczywistości. Szczególna uwaga zostanie poświęcona czynnikom mającym wpływ na podjęcie decyzji o wyborze takiej ścieżki kariery. Przeprowadzone w formie wywiadu badanie obejmowało studentów drugiego oraz piątego roku jednolitych studiów magisterskich na kierunku Pedagogika Przedszkolna i Wczesnoszkolna Uniwersytetu Szczecińskiego. W badaniu zostały również zawarte pytania o oczekiwania i obawy studentów względem niedalekiego podjęcia pracy. Badania nad wizją ścieżki kariery nauczycielskiej mają ogromne znaczenie w dzisiejszej rzeczywistości z uwagi na stale rosnące braki kadrowe w placówkach oświatowych. Wystąpienie ma na celu zwiększyć wiedzę o wymagającej drodze do zawodu nauczyciela oraz o ich rozwoju zawodowym w dzisiejszych warunkach społecznych i gospodarczych.
11.45 - 12.00 Małgorzata Melak, Wiktoria Gazda, Pedagogika ze specjalnością Doradztwo Zawodowe i Personalne, Zakład Kształcenia Ustawicznego i Doradztwa Zawodowego, Wydział Studiów Edukacyjnych, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Aktywność w kołach naukowych jako karierowy skok w nową rzeczywistość - na przykładzie badań własnych
Celem naszego wystąpienia jest zwrócenie uwagi studentów na wartość aktywności w kołach naukowych. W tym celu przeprowadziliśmy badanie ilościowe, które tym razem poszerzono o całą społeczność studencką Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w porównaniu do zeszłorocznych badań, które przeprowadziliśmy jedynie na Wydziale Studiów Edukacyjnych. Poszerzenie naszych badań ma na celu porównanie działalności studentów reprezentujących różne dyscypliny naukowe.
Przedmiotem niniejszych badań było między innymi:
- porównanie działalności studentów w różnych kołach naukowych
- opinie studentów dotyczące pojęcia kariery, jej rozwijania oraz działalności w kole jako kompetencji wyróżniającej
- związki działalności w kołach naukowych z wejściem na rynek pracy
Główne hipotezy:
- członkowie kół są świadomi wartości działania w kołach naukowych
- działalność w kole wpływa pozytywnie na tranzycję młodych z edukacji na rynek pracy
Grupa badanych: członkowie kół naukowych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Metody przeprowadzanych badań: metoda sondażu diagnostycznego, narzędzie: ankieta.
Wyniki badań: potwierdziły założone tezy
12.00 - 12.15 lic. Hubert Słoszewski, Aleksander Perzyński,
Filologia Germańska, Instytut Językoznawstwa, Wydział Humanistyczny, Uniwersytet Szczeciński; Praca Socjalna, Instytut Pedagogiki, Wydział Nauk Społecznych, Uniwersytet Szczeciński
Glottodydaktyka osób w wieku senioralnym w dobie nowych mediów
Wystąpienie koncentruje się na glottodydaktyce osób w wieku senioralnym w kontekście dynamicznie rozwijających się nowych mediów. Glottodydaktyka, jako dziedzina zajmująca się nauczaniem języków obcych, staje przed wyzwaniem dostosowania metod i narzędzi do potrzeb tej specyficznej grupy wiekowej. Nowe media są wszędzie i wraz z postępującą globalizacją wymuszają chociażby podstawową znajomość języków obcych, w tym najczęściej używanego – języka angielskiego. Nowe media charakteryzują się nie tylko tym, iż są powszechnymi środkami współczesnej komunikacji, ale mogą zostać również wykorzystane jako rodzaj skutecznej metody nauki języków obcych. W trakcie wystąpienia zostaje położony nacisk na ogólną wartość glottodydaktyki, również pod kątem edukacji seniorów oraz charakterystykę osób w wieku senioralnym, uwzględniając ich unikalne cechy i potrzeby edukacyjne przy jednoczesnym wskazaniu na najważniejsze metody i narzędzia dydaktyczne. Ważna jest również analiza czynników motywacyjnych, takich jak poczucie wykluczenia, prewencja dolegliwości związanych z pamięcią oraz poczucie "wyalienowania" od współczesnej "scyfryzowanej" rzeczywistości, które mogą wpływać na decyzję seniorów o podjęciu nauki języka obcego. Przedstawiona analiza oparta będzie na badaniu ankietowym zrealizowanym wśród seniorów i seniorek uczących się języków obcych, w celu zrozumienia ich motywacji oraz preferowanych metod nauki. Ostateczne wyniki badania mogą dostarczyć cennych wskazówek dotyczących skutecznych strategii glottodydaktyki dla osób w wieku senioralnym w dobie nowych mediów.
12.15 - 12.30 Dyskusja
12.30 - 13.00 PRZERWA KAWOWA II piętro
II CZĘŚĆ
OBRADY W SEKCJACH TEMATYCZNYCH
Sekcja 1, Sekcja 2 i Sekcja 3 odbywają się równolegle w godz. 13.00 – 15.00
SEKCJA 1
WSPÓŁCZESNE MOŻLIWOŚCI I WYZWANIA EDUKACJI
sala 173, parter
Moderatorka: dr hab. Violetta Kopińska, prof. UMK, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, UMK w Toruniu
13.00 - 13.15 dr Małgorzata Gut, Instytut Psychologii, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych,Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Trening poznawczy z użyciem komputerowej gry matematycznej u dzieci z ryzykiem dyskalkulii – czy jest skuteczny i w jakim zakresie?
Literatura dowodzi korzystnego wpływu treningu poznawczego z wykorzystaniem gier komputerowych na poziom umiejętności matematycznych, co znajduje zastosowanie w edukacji i terapii m.in. dyskalkulii. Jednak pewne ograniczenia metodologiczne (brak gry kontrolnej lub brak pasywnej kontroli) utrudniają porównywanie wyników i wyciąganie jednoznacznych wniosków, a wyniki są niespójne. W naszych badaniach wzięło udział 68 dzieci (8-11 lat) z ryzykiem dyskalkulii, które podzielono na 3 grupy: 25 dzieci poddanych treningowi poznawczemu z grą komputerową Kalkulilo (bazującej na relacji liczbowo-przestrzennej); 23 grających w grę kontrolną (z wykorzystaniem symboli nieliczbowych); i 20 dzieci bez treningu. W ramach pre- i post-testu (przed i po treningu) zmierzono poziom podstawowych umiejętności numerycznych: porównanie liczb, Stroop numeryczny, szacowanie liczebności, szacowanie miejsca liczb na osi (zakres 0-100 i 0-1000). Trening poznawczy trwał 5 godzin i był podzielony na 8-10 sesji po 30-45 minut. Wyniki wykazały krótszy czas reakcji w zadaniu Stroop Numeryczny oraz większą precyzję szacowania miejsca liczb na osi 0-1000 po treningu z grą Kalkulilo. Choć widoczny był wpływ Kalkulilo, jak i gry kontrolnej u poszczególnych uczestników w kilku zadaniach, to na poziomie grup nie było wyraźnych istotnych różnic. Prawdopodobnie przyczyną jest duża heterogeniczność próby, obserwowana nawet na etapie pretestu (dzieci różnią się stopniem nasilenia objawów deficytu dominującego, co świadczy o istnieniu kilku typów dyskalkulii) i posttestu (poszczególni uczestnicy wykazywali poprawę, ale na poziomie różnych umiejętności - np. tylko w szacowaniu liczebności lub w szacowaniu miejsca liczb na osi liczbowej). Wyniki te wpisują się w dyskusję dotyczącą z jednej strony trudności w diagnozowaniu dyskalkulii, a także w rozwijaniu i wykazywaniu efektywności treningu poznawczego oraz transferu umiejętności wytrenowanych do nietrenowanych.
13.15 - 13.30 mgr Magdalena Myjak, Niepubliczna Szkoła Muzyczna I stopnia SPSK w Łodzi
Nowe technologie w szkole – wady i zalety z perspektywy nauczyciela muzyki
Współczesne szkolnictwo z uwagi na możliwość wykorzystania nowych technologii niesie ze sobą wiele możliwości, ale też i wyzwań. Jest to szczególnie widoczne w pracy nauczyciela muzyki, ponieważ głównym zmysłem potrzebnym uczniom do wykonania zadań jest słuch. Nowe technologie są potrzebne w szkole, ponieważ występują one również w świecie, do którego szkoła ma uczniów przygotować. Mogą wesprzeć proces dydaktyczny, jednak sama cyfryzacja nieskutecznych praktyk nie zwiększy efektywności nauczania. Wykorzystywanie metod opartych na nowych technologiach aktywizuje uwagę uczniów, jednak często pobudza przede wszystkim zmysł wzroku, osłabiając percepcję słuchową. W rzeczywistości opartym na szybkim i zmiennym przekazie wizualnym budowanie wrażliwości i uważności słuchowej jest jednym z podstawowych zadań nauczyciela oraz procesem niezbędnym do jakiegokolwiek rozwoju muzycznego. Cyfryzacja edukacji ma wiele zalet - daje nawet słabo wyposażonym placówkom możliwość korzystania chociażby z wirtualnych instrumentów, pozwala na dostęp do skomplikowanych narzędzi i pomaga uatrakcyjnić zajęcia poprzez pobudzenie aktywności uczniów. W przypadku pandemii lub wojny nowe technologie zapewniają ciągłość kształcenia. Współczesna branża muzyczna praktycznie nie istnieje bez narzędzi cyfrowych. Z drugiej jednak strony ciągle nie ma niepodważalnych dowodów naukowych na pozytywny wpływ technologii na zdolność uczenia się. Niedawne wyniki badań Instytutu Karolinska w Sztokholmie wykazały wręcz, że korzystanie z urządzeń cyfrowych utrudnia dzieciom zdobywanie wiedzy, a zaawansowany proces cyfryzacji został wycofany ze szkół.
13.30 - 13.45 lic. Patryk Dąbrowski, Filologia Romańska, Katedra Języków Romańskich, Wydział Humanistyczny, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Czy chat GPT to dobre narzędzie do nauki słownictwa w języku obcym?
W obliczu cyfryzacji edukacji istotne jest identyfikowanie narzędzi, które skutecznie wspierają proces dydaktyczny. ChatGPT, model językowy opracowany przez OpenAI, zdobywa popularność jako potencjalne narzędzie wspomagające naukę słownictwa. Celem tego wystąpienia jest ocena efektywności ChatGPT w kontekście rozwijania umiejętności językowych wśród uczniów na różnych poziomach edukacyjnych.
Prezentacja skupi się na wynikach badań przeprowadzonych przez autora, które analizowały zdolność ChatGPT do generowania list słów oraz tekstów edukacyjnych w językach angielskim, francuskim, hiszpańskim i szwedzkim.
Rezultaty badań wskazują, że ChatGPT może efektywnie wspierać proces nauki słownictwa, oferując personalizację treści oraz interaktywne metody uczenia, co przekłada się na wyższe wskaźniki przyswajania nowych słów. Jednakże, badanie podkreśliło również wyzwania, takie jak zależność od jakości danych w różnych językach oraz potencjalne ograniczenia w kontekście autentyczności języka.
Na podstawie wyników przedstawię wnioski dotyczące możliwości integracji ChatGPT w standardowe praktyki nauczania oraz zaproponuję kierunki dalszych badań w kontekście optymalizacji wykorzystania narzędzi AI w edukacji językowej. Prezentacja zakończy się rekomendacjami dla nauczycieli na temat efektywnego włączania ChatGPT w proces dydaktyczny.
13.45 - 14.00 Julia Czaplejewicz, Oliwia Borkowska, Pedagogika Specjalna, Wydział Studiów Edukacyjnych, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Wyzwania edukacyjne a nowe technologie. Perspektywa pedagożek specjalnych
W ramach studiów nad przedmiotem pedagogiki specjalnej oraz dzięki praktyce własnej, zauważamy coraz częstsze korzystanie z nowych technologii w ramach zajęć organizowanych w placówkach edukacyjnych. Taki stan rzeczy niesie za sobą wiele wspaniałych korzyści, ale także często pomijanych zagrożeń. Nasza prelekcja ma na celu omówienie powszechnie pojawiających się wyzwań w nauczaniu i uczeniu się wynikających z zastosowania technologii informatyczno-komunikacyjnych, jednakowo rzucając światło na superlatywy korzystania z postępu nauki. Chcemy przeprowadzić możliwie obiektywną analizę użytkowania nowych technologii w kontekście edukacji, w tym specjalnej, wskazując na mocne i słabe strony tegoż rozwiązania, skłaniając osoby słuchające do indywidualnej refleksji nad omawianym tematem. W kontekście studiów nad niepełnosprawnością, zamierzamy nawiązać do nowoczesnych rozwiązań stosowanych w komunikacji wspomaganej, które są możliwe dzięki zastosowaniu technologii informatyczno- komunikacyjnych. Uważamy to za istotne, ponieważ poprzez korzystanie z takich środków, poziom funkcjonowania i edukacji osób z niepełnosprawnościami w Polsce rośnie. W swoich rozważaniach odwołamy się do przykładów z doświadczeń własnych oraz publikacji pt. „Przyszłość polskiej szkoły” A. Klimska i T. Klimski (2021) stanowiącej zbiór artykułów naukowych.
14.00 - 14.15 Justyna Walczak, Aleksandra Łęgowska, Pedagogika, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Edukacja w Internecie osób niesłyszących: perspektywa badań własnych
Podczas wystąpienia zaprezentujemy wyniki badań własnych na temat edukacji w Internecie osób niesłyszących. Przedstawimy świeże spojrzenie na wyzwania i możliwości, jakie stwarza rozwój technologii internetowych dla tej wyjątkowej grupy społecznej. Nasze badania skupiają się na analizie skuteczności różnych narzędzi, platform i strategii edukacyjnych dostępnych online dla osób niesłyszących. Podkreślimy znaczenie dostępności treści edukacyjnych oraz adaptacji tychże do potrzeb osób niesłyszących w środowisku internetowym. Naszym celem jest nie tylko przedstawienie obecnej sytuacji, ale także zidentyfikowanie obszarów wymagających dalszych badań i rozwoju. Poprzez nasze badania chcemy przyczynić się do lepszego zrozumienia i promowania inkludującej edukacji online dla osób niesłyszących.
14.15 - 14.30 Oliwia Doszczak, Logopedia z Językiem Polskim Jako Obcym, Katedra Języka Polskiego, Wydział Filologiczny, Uniwersytet Opolski
Materiały włączające jako narzędzia w nauczaniu multisensorycznym – sposób na stworzenie korzystnego i inkluzywnego środowiska edukacyjnego
Zgodnie z podejściem społecznym w disability studies (DS), niepełnosprawności, a w szczególności ich stopień, nie określa w rzeczywistości genotyp czy różnego rodzaju uwarunkowania anatomiczne, a sposób w jaki społeczeństwo oraz rzeczywistość, którą kreujemy jest (nie)dostosowana do osób o innych niż większość potrzebach. W akcie chęci dostosowania środowiska szkolnego do potrzeb dzieci nie tak sprawnych jak ich rówieśnicy powstają materiały włączające, które paradoksalnie wyłączają korzystających z nich uczniów z mainstreamu, tworząc odrębną kategorię pomocy dydaktycznych dedykowaną mniej sprawnym, a jednocześnie również odrębną – często odizolowaną – kategorię „specjalnych” podopiecznych.
Dedykacja nie jest jednak jednoznaczna z przeznaczeniem na wyłączność. W czasach, gdy spotykamy się z rosnącą u dzieci trudnością w kwestii przynależności do grupy, a motywacja uczniów do nauki znika ze względu na niedostosowanie treści i metod dydaktycznych do obowiązujących trendów, szczególnie istotne jest szukanie rozwiązań, które będą łączyć, zamiast dzielić i wpłyną korzystnie na proces edukacji. Rozwiązaniem może być pozbycie się niepotrzebnych etykiet i normalizacja materiałów włączających na rzecz kreowania środowiska szkolnego bez podziałów – dostosowanego do potrzeb wszystkich podopiecznych w bardziej zbalansowany sposób.
W swoim wystąpieniu przybliżę założenia podejścia społecznego w DS, a szczególnie w kontekście dydaktycznym i rozważę, sposoby wprowadzenia owego podejścia na szkolny grunt poprzez dostosowywanie metod oraz narzędzi dydaktycznych z nurtu edukacji włącząjacej i nie tylko. Przedstawię propozycje praktyk i materiałów inkluzywnych oraz korzyści płynące z wykorzystania tych materiałów jako narzędzi do nauczania wielozmysłowego ze względu na ich charakter.
14.30 - 14.45 mgr Roksana Herbasz, Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy
Koła Gospodyń Wiejskich i ich wyzwania edukacyjne
Rozwój osób starszych wpisuje się w koncepcję lifelong learning – uczenia się przez całe życie (OECD definiuje lifelong learning jako „rozwój indywidualny każdego człowieka i rozwój cech społecznych, umożliwiających mu funkcjonowanie w społeczeństwie, we wszystkich formach i wszystkich kontekstach – w systemie formalnym oraz w ramach kształcenia nieformalnego i incydentalnego” (A. Richert-Kaźmierska, M. Forkiewicz, Kształcenie osób starszych w koncepcji aktywnego starzenia się). Osoby starsze mieszkające na terenach wiejskich znajdują się w specyficznej sytuacji. Instytucje specjalizujące się w organizowaniu zajęć dla seniorów, takie jak Uniwersytety Trzeciego Wieku (UTW) czy Dzienne Domy Pomocy Społecznej, zlokalizowane są w miastach. W mniejszym miejscowościach działają jedynie kluby seniora. W związku z tym osoby mieszkające na wsiach nie mogą korzystać z oferty zajęć specjalnie dla nich projektowanych bezpośrednio w miejscu zamieszkania. Lukę tę w pewnym zakresie mogą uzupełniać świetlice wiejskie oraz takie organizacje jak Koła Gospodyń Wiejskich. Koła Gospodyń Wiejskich (KGW) to po dziś dzień najpopularniejsza forma samoorganizacji kobiet na obszarach wiejskich. W 2021 r. obchodzono 155-lecie działalności KGW na ziemiach polskich. Stwarzają one choćby okazję do nawiązywania kontaktów z innymi, a także do integracji międzypokoleniowej. Spotykają się w nich bowiem często osoby w różnym wieku. Bardzo często wiele członkiń koła to kobiety w wieku późnej dorosłości. Nierzadko stanowią one wręcz trzon koła, z czasem ściągając do niego młodsze uczestniczki. KGW koncentrując się na aktywnościach związanych ze sprawami socjalnymi, zawodowymi i rekreacją, podejmują także działania na rzecz osób starszych, samotnych czy doświadczających ograniczenia sprawności. Z jednej strony zatem bardziej sprawne kobiety mogą same być członkiniami koła, z drugiej osoby starsze mogą być też beneficjentami działań tych organizacji.
W swoim wystąpieniu zaprezentuję aktualny stan wiedzy z zakresu działalności edukacyjnej prowadzonej przez Koła Gospodyń Wiejskich wśród członków Kół Gospodyń Wiejskich oraz społeczności lokalnej. Celem dokonanej analizy literatury przedmiotu było przedstawienie historycznej działalności KGW jako instytucji, źródeł KGW jako (jeszcze) niesformalizowanych działań (tj. w XIX w.), poza edukacyjnego oraz edukacyjnego zakresu działalności KGW, a także celu uczestnictwa w KGW i potrzeb KGW. Analizę przeprowadzono za pomocą programu Atlas.ti w lutym 2024 r. Ponadto, postaram się odpowiedzieć na pytania stawiane przez organizatorów tj. jakie wyzwania edukacyjne wiążą się z dynamicznym rozwojem nowych technologii oraz jak Koła Gospodyń Wiejskich radzą sobie w nowej rzeczywistości?
14.45 - 15.00 Dyskusja
SEKCJA 2
ŻYCIE EMOCJONALNE I SPOŁECZNE W SZYBKO ZMIENIAJĄCYM SIĘ ŚWIECIE
sala 397 (II piętro)
Moderatorka: dr Katarzyna Wasilewska-Ostrowska, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
13.00 - 13.15 Marta Wacławczyk, Psychologia, Instytut Psychologii, Wydział Nauk Społecznych, Uniwersytet Opolski
Deficyty w sferze psychospołecznej a kształtowanie się e-uzależnień wśród dzieci i młodzieży. Profilaktyka i trening wybranych umiejętności - propozycje autorskich ćwiczeń
W związku z rosnącą popularnością e-mediów specjaliści alarmują o możliwym przyroście zaburzeń związanych z technologiami, głównie wśród dzieci i młodzieży. Nowe technologie, a także ich ekspansja w różne dziedziny życia (w tym w sferę edukacji szkolnej), stawiają młodzież przed ryzykiem ich nadużywania i możliwym rozwijaniem się e-uzależnień. Istnieje potrzeba edukacji i profilaktyki wśród dzieci i młodzieży w celu zapobiegania negatywnym konsekwencjom związanym z nadużywaniem e-mediów, jak również eliminowania czynników ryzyka związanych ze szkołą i środowiskiem lokalnym.
Celem wystąpienia jest opisanie roli deficytów w sferze psychospołecznej (emocje, stres) jako istotnych czynników ryzyka e-uzależnień wśród dzieci i młodzieży, a także przedstawienie możliwości w zakresie profilaktyki e-uzależnień w środowisku szkolnym, ze szczególnym naciskiem na trening umiejętności związanych z radzeniem sobie z emocjami i stresem.
W wystąpieniu chciałabym przybliżyć problematykę e-uzależnień w zakresie ich rozpowszechnienia, uwarunkowań i mechanizmów tworzenia, psychospołecznych czynników ryzyka (rola emocji w kształtowaniu się e-uzależnień) i profilaktyki, a także przedstawić propozycje autorskich ćwiczeń, których celem jest rozwój adaptacyjnych umiejętności radzenia sobie ze stresem, regulowania emocji oraz wspieranie rozwoju samooceny.
13.15 - 13.30 lic. Martyna Ferchow, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Seksting w świetle nowych technologii: wyzwania dla bezpieczeństwa i prywatności
Seksting w erze nowych technologii stwarza wyzwania dla bezpieczeństwa i prywatności użytkowników. Rozwój technologii komunikacyjnych, takich jak smartfony czy aplikacje społecznościowe, zwiększa ryzyko związane z praktykami sekstingu. Wiadomości, zdjęcia czy filmy wysłane w ramach sekstingu mogą być nielegalnie rozpowszechniane lub wykorzystywane przez cyberprzestępców do szantażu. Nawet jeśli uczestnicy dobrowolnie biorą udział w sekstingu, ich prywatność może być naruszona, zwłaszcza gdy treści te nie są bezpiecznie przechowywane. Dodatkowo, uczestnictwo w sekstingu online może prowadzić do negatywnych skutków emocjonalnych, takich jak wstyd czy lęk.
Rozwiązanie tego problemu wymaga zwiększenia świadomości użytkowników na temat zagrożeń związanych z sekstingiem oraz stosowania środków bezpieczeństwa, jak korzystanie z bezpiecznych platform komunikacyjnych czy edukacja na temat cyberbezpieczeństwa.
Prezentowane wyniki badań, które były przeprowadzone metodą studium przypadku, wykazały wysoki poziom uczestnictwa w sekstingu online, jednak respondenci często nie zdawali sobie sprawy z potencjalnych zagrożeń. Wielu wyraziło również nieufność wobec platform komunikacyjnych i serwisów społecznościowych.
Wdrażanie programów edukacyjnych dotyczących cyberbezpieczeństwa oraz promowanie świadomości na temat konsekwencji sekstingu online jest kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa i prywatności użytkowników w erze nowych technologii.
13.30 - 13.45 lic. Sandra Lewandowska, Pedagogika, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Postać seryjnego zabójcy w dziełach kultury w kontekście oddziaływania na emocje odbiorców
Głównym celem jest zaprezentowanie refleksji dotyczącej ukazywanych w popkulturze postaci seryjnych zabójców i ich oddziaływania na emocje odbiorców. To temat niezwykle aktualny, ponieważ współcześnie powstaje wiele dzieł kultury zawierających w sobie element przemocy. Treść wystąpienia odnosi się do rozważań dotyczących prezentowanego wizerunku seryjnego zabójcy w dziełach kultury, który często jest ukazywany jako osoba zarówno o cechach pozytywnych, jak i negatywnych, niekiedy stwarzając złudne poczucie sympatii i zrozumienia. Przykładem takich postaci są: serialowy Dexter, filmowy Hannibal Lecter czy książkowy Williams Sandler. Poruszony jest temat twórców owych dzieł, między innymi w kontekście ich intencji (w znaczeniu tworzenia bohaterów fabularnych). Starają się oni zwrócić uwagę odbiorcy, tworząc coraz bardziej zaskakującą fabułę silnie oddziałującą na emocje. Ważnym aspektem jest również refleksja nad kulturą popularną, jej wielokontekstualnością, posługiwaniem się symbolicznym językiem, odniesieniem do tematów w danym czasie aktualnych i innych właściwości. Opisywane są skutki bycia odbiorcą treści brutalnych oraz długotrwałej ekspozycji na prezentowaną przemoc, takie jak np. odwzorowanie pokazywanych zachowań, zwiększony lęk, odwrażliwienie na cierpienie innych. Dodatkowo, wspomniane są propozycje działań, które mają uchronić przed bezrefleksyjnym odbiorem dzieł. To między innymi zapewnianie dostępu do pozytywnych wzorców, stwarzanie bezpiecznej relacji z bliskimi osobami, kształtowanie pozytywnego obrazu siebie, kształcenie społeczeństwa w zakresie wspomnianych zagrożeń. Konkluzja dotyczy tego, że współcześnie powstaje wiele różnorodnych treści, o różnych celach i ideach, a ich odbiór zależy od indywidualnych predyspozycji odbiorcy.
13.45 - 14.00 Mikołaj Filipiak, Psychologia, Instytut Psychologii, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Architektura przeszłości a emocje w teraźniejszości. Związek między nostalgią a postrzeganiem bloków
Nostalgia rozpatrywana we współczesnej psychologii społecznej jest słodko-gorzką emocją, odwołującą się do osobistej bądź grupowej przeszłości. Jej odmianami są między innymi nostalgia tęsknota, związana z poczuciem straty i idealizowaniem przeszłości, oraz nostalgia refleksyjna, poznawcza czerpiąca z przeszłości dla teraźniejszości. Badacze, zastanawiając się nad korelatami nostalgii, zwracają się często do wytworów kultury, które mogły mieć znaczenie dla młodości osób badanych. Jednym z takich wytworów są budynki, które często dzięki swojej trwałej formie, pobudzają emocje długo po ich wybudowaniu. Poszukując odpowiedzi na pytanie, jak postrzeganie budynków komunistycznych w Polsce wiąże się z dwoma typami nostalgii i pokoleniem, przeprowadzono poniższe badanie. Przewidywano, że nostalgia tęsknota będzie pozytywnie korelowała z oceną estetyczną bloków komunistycznych oraz że pokolenie starsze będzie bardziej preferowało bloki niż pokolenie młodsze.
W badaniu internetowym wzięło udział N = 68 badanych (37 poniżej wieku 40 lat, 31 powyżej). Badani wypełniali kwestionariusz podatności na dwa typy nostalgii Moniki Prusik (2011) oraz oceniali na pięciostopniowej skali zdjęcia komunistycznych bloków i budynków nowoczesnych pod względem estetycznym.
Wyniki badania wskazują, że pomiędzy pokoleniami istnieje różnica w preferencji bloków, gdzie pokolenie starsze wyżej ocenia budynki komunistyczne niż pokolenie młodsze. Analiza regresji wykazała, że nostalgia tęsknota jest istotnym predyktorem preferencji bloków komunistycznych, w przeciwieństwie do nostalgii refleksyjnej. Taka zależność nie zachodziła dla budynków nowoczesnych. W przypadku gdy do analizy dodano wiek, stawał się on istotnym statystycznie predyktorem preferencji bloków, podczas gdy nostalgia tęsknota spadała do poziomu tendencji.
Nostalgia tęsknota oraz pokolenie wpływają na to, jak postrzegamy wytwory kultury, w tym budownictwo wielomieszkaniowe. Wyniki badania mogą okazać się istotne w sferach takich jak architektura lub urbanistyka, w których wiedza, jakie budynki preferuje pokolenie starsze, może okazać się przydatna podczas projektowania m.in. osiedli skierowanych do emerytów.
14.00 - 14.15 Maria Jaworska, Aurelia Leszczyńska, Nauki o Rodzinie, Wydział Studiów nad Rodziną, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Bezdzietność jako wyzwanie społeczne i edukacyjne
W ostatnich dziesięcioleciach narasta zjawisko bezdzietności, która jest uwarunkowana biologicznie bądź dobrowolna. Zakładanie rodziny często odkładane jest w czasie, dobrze wyedukowanym kobietom świata zachodniego trudno znaleźć odpowiedniego dla nich partnera, nasilają się problemy z bezpłodnością. W kontekście tych wyzwań w oparciu o wybraną literaturę przedmiotu oraz analizę wypowiedzi młodych osób na forach internetowych omawiam zjawisko bezdzietności, traktując je jako wyzwanie społeczne i edukacyjne. Pytam o możliwe wsparcie na poziomie społecznym oraz działania edukacyjne na rzecz zakładania rodziny i posiadania dzieci.
14.15 - 14.30 lic. Weronika Krajewska, Socjologia, Instytut Socjologii, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
DAJEMY NADZIEJĘ I WSPARCIE! czyli komunikacja podmiotów niemedycznych o leczeniu niepłodności
Problem leczenia niepłodności w Polsce jest interesujący w kontekście wartości jaką w społeczeństwie przyznaje się macierzyństwu. Fakt mocnego osadzenia w polskim kontekście figury Matki Polki sugeruje, że leczenie niepłodności może być ważnym tematem w debacie publicznej. W swoim wystąpienia postaram się pokazać, różne konteksty tej debaty, skupiając się przede wszystkim na retoryce towarzyszącej metodom z zakresu alternatywnej i komplementarnej.
Obok metod leczenia konwencjonalnego popularyzują się metody leczenia niekonwencjonalnego. Kobiety sięgają po nie z wielu powodów jak czynniki kulturowe, ekonomiczne czy niewydolność systemu ochrony zdrowia. Wśród tych najbardziej popularnych metod niekonwencjonalnych najczęściej wymieniane są: ziołolecznictwo, akupunktura, medytacja, praca z ciałem, fizjoterapia miednicy, hipnoza czy leczenie duchowe i energetyczne.
Te rosnące potrzeby wykorzystują podmioty niemedyczne, które promują swoje usługi oferujące nie tylko leczenie, ale także wsparcie psychiczne i społeczne. Celem analizy jest uzyskanie wiedzy na temat czynników, które mogą szczególnie mocno oddziaływać na kobiety poszukujące alternatywnych metod leczenia niepłodności.
W mojej analizie odniosę się do koncepcji ekonomii nadziei i epidemii ryzyka, które są szczególnie widoczne w kontekście leczenia niepłodności metodami medycyny niekonwencjonalnej. Wydaje się, że podmioty niemedyczne skutecznie wykorzystują obawy społeczeństwa i dają na nie rozwiązania. Osadzenie analizy w ramach tych koncepcji pomoże lepiej zrozumieć zjawisko i wyciągnąć wnioski korzystne dla dalszych badań.
Wystąpienie opiera się na analizie wywiadów z dawcami medycyny niekonwencjonalnej. Na podstawie obserwacji i wstępnego pilotażu zakładam, że promocja leczenia niepłodności niesie za sobą szczególny charakter przekazu, oparty o kulturę promującą macierzyństwo. Szczególnie zależy mi, aby w analizie wyszczególnić obietnice podmiotów niemedycznych, przekazy niosące pewien kapitał nadziei, zapewnienia o przewidywalności zdrowia. Jednocześnie, chcę osadzić te przekazy w kontekście kulturowego zjawiska kobiecości i promocji wizerunku Matki Polki.
14.30 - 14.45 Dyskusja
SEKCJA 3
PLANOWANIE I REALIZACJA ŚCIEŻKI KARIERY W NOWEJ RZECZYWISTOŚCI
sala 394 (II piętro)
Moderatorka: dr Anna Kławsiuć-Zduńczyk, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
13.00 - 13.15 lic. Sara Jabłońska, Pedagogika, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Doradztwo zawodowe w zmieniającym się świecie
Obecnie jesteśmy świadkami ogromu przemian. Przeobrażenia te wpływają zwłaszcza na młodych ludzi, którzy przygotowują się do wejścia w dorosłość. Brak doświadczenia w wielu aspektach czy mierzenie się z nową sytuacją, mogą być dla nich przyczyną lęku przed przyszłością. Z tego względu warto rozwijać świadomość o istocie procesu doradztwa zawodowego, który może być korzystny zarówno dla jednostki, jak i w perspektywie długoterminowej - dla społeczeństwa. Wystąpienie ma na celu ukazanie roli doradztwa zawodowego i podkreślenie jego wagi w procesie edukacji. Ponadto zaprezentowane zostaną wyniki badań własnych - dotyczących stosunku poszczególnych generacji do opisanej problematyki.
13.15 - 13.30 lic. Magdalena Gwioździk, Socjologia, Instytut Socjologii, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Mamo, Tato, ale ja nie chcę być lekarzem! Postawy rodzicielskie wobec wyborów edukacyjno-zawodowych swoich dzieci
Wchodzenie w etap młodej dorosłości stawia przed młodzieżą w wieku maturalnym liczne wyzwania, takie jak wybór zawodu, dalsza edukacja i analiza własnych potrzeb i celów życiowych. Młodzież konfrontuje swoje potrzeby oraz marzenia z oczekiwaniami rodziców i otoczenia, co jest jednocześnie próbą charakteru i wyznaczania swoich granic. Podobne wyzwania stają również przed rodzicami, którzy starają się kształtować przyszłość swoich dzieci, czasem narzucając swoją perspektywę. Zróżnicowane postawy rodzicielskie odgrywają kluczową rolę w procesie dojrzewania dziecka. Mogą one być tematem badawczym, pomagającym zrozumieć dynamikę relacji rodzinnych, a w efekcie łagodzić konflikty.
Można założyć, że kreowanie się postaw rodzicielskich jest kwestią całokształtu czynników determinujących te postawy – charakteru, poziomu wykształcenia w relacji do zawodu i statusu społecznego, inteligencji emocjonalnej, relacji z własnymi rodzicami już jako dorosły, a także wielowymiarowych wpływów społecznych, na które w swej teorii wychowania w perspektywie humanistycznej uwagę zwracał Florian Znaniecki. Na wybór kierunku edukacyjno-zawodowego nastolatka może oddziaływać m.in. potrzeba uznania przez rodziców dążenie do materialnych korzyści, ale także presja rodziców na szybkie usamodzielnienie się ekonomiczne dziecka, bez uwzględnienia przy tym jego zainteresowań, aspiracji i potencjału.
Celem badania jest poznanie znaczenia postaw rodzicielskich (wpisujących się w określone style wychowania) dla podejmowanych przez ich dzieci decyzji edukacyjno-zawodowych. Strategia badawcza opiera się na konfrontacji preferowanych przez rodziców stylów wychowania z ich postawami wobec przyszłości zawodowej swoich dzieci. Badanie, zostanie przeprowadzone dwuetapowo. Pierwszy etap polegał na zdiagnozowaniu poprzez kwestionariusze postrzeganych postaw rodzicielskich przez młodzież maturalną. Następnie, po wyróżnieniu grup konkretnych postaw, planowany jest drugi etap badania, polegający na badaniu fokusowym w grupie młodzieży (po 2 osoby z każdego spostrzeganego stylu wychowania), aby zdiagnozować wpływ stylów wychowania rodziców na podejmowane decyzje edukacyjno-zawodowe.
13.30 - 13.45 Ewa Gajewska, Dziennikarstwo i Kultura mediów, Instytut Językoznawstwa, Wydział Humanistyczny, Uniwersytet Jana Długosza w Częstochowie
Rynek pracy w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości na przykładzie mediów masowych
Realizacja kariery zawodowej oraz rynek pracy wymaga współcześnie dużo większej elastyczności niż w poprzednich dekadach. Doświadczenia własne, ale także obserwacja rynku pracy potwierdzają tę tezę. Podczas 1,5 roku stażu w mediach, w rozgłośni radiowej na stanowisku dziennikarza, wiele razy miałam styczność m.in. ze zmianami systemu pracy, programów, co wymagało dużej elastyczności od pracowników. W ramach swojego wystąpienia, na podstawie analizy aktualnych badań, przedstawię najbardziej pożądane współcześnie kompetencje zawodowe, w tym kompetencje miękkie oraz branże rozwijające się, a także wskażę zawody, na które współcześnie jest największe zapotrzebowanie na rynku pracy.
13.45 - 14.00 lic. Lidia Lewandowska, Pedagogika, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Oczekiwania oraz motywy względem zawodu pedagoga
W swoim wystąpieniu skupię uwagę na edukacji oraz karierze, ponieważ jedno wynika z drugiego i łączą się wzajemnie oraz każdy z nas w pewnym momencie swojego życia stoi przed dokonaniem wyboru swojej ścieżki życiowej, czyli edukacji oraz kariery. Zadajemy sobie pytania o to kim chcemy być oraz jak to mamy osiągnąć, jakie kroki podjąć.
Głównym celem mojego wystąpienia jest przedstawienie wyników badań własnych na grupie 30 studentek pedagogiki ogólnej, które w głównej mierze dotyczyły ich oczekiwań oraz motywów podjęcia się studiów pedagogicznych oraz zdecydowania się na wykonywanie zawodu pedagoga. Badania przeprowadzałam metodą wywiadów grupowych w 2023 roku.
W swoim wystąpieniu pragnę również przedstawić najważniejsze według badanych kompetencje, które powinien posiadać pedagog oraz to czy ich zdaniem program studiów spełnia swoje zadanie, którym jest pełne przygotowanie studentów do zawodu oraz kariery pedagoga. Omówię również to czy badane studentki po 3 latach studiów dalej posiadają motywację do kariery pedagoga czy może na przestrzeni lat to uległo zmianie. Zaprezentuje również co według literatury oznacza kariera a czym owa kariera jest według moich badanych i czy w ogóle można mówić o “karierze” pedagoga.
14.00 - 14.15 Natalia Golonko, Animacja kultury i twórczej aktywności w sieci, Instytut Pedagogiki, Wydział Nauk Społecznych, Uniwersytet Zielonogórski
Nasze Zajawki - studenckie pasje w social mediach
Celem wystąpienia będzie zaprezentowanie wyników i efektów projektu animacyjno-badawczego Nasze Zajawki, realizowanego na Uniwersytecie Zielonogórskim od listopada 2023 roku, polegającego na opracowywaniu i cyklicznym udostępnianiu w social mediach materiałów przedstawiających pasje i zainteresowania studentek i studentów Animacji kultury i twórczej aktywności sieci (kierunek studiów I stopnia funkcjonujący na UZ od trzech lat). Projekt Nasze Zajawki, którego jestem współrealizatorką, powstał z inicjatywy dr Małgorzaty Olejarz, prof. UZ i stał się pretekstem do zadania pytań, czy w tak niełatwym, dynamicznie zmieniającym się świecie, pełnym niepokojów, szybkiego tempa życia i lęku o przyszłość (szczególnie wśród młodych ludzi) jest miejsce i czas na poszukiwanie, rozwijanie i realizowanie swoich pasji i zainteresowań, czy studenci w tych niełatwych czasach posiadają pasje i zainteresowania, a jeśli tak, to w jakich obszarach są one ulokowane, czego dotyczą i w jaki sposób studenci/studentki o nich opowiadają.
Podstawą do stawiania pytań o pasje i zainteresowania osób studiujących na kierunku Animacja kultury i twórczej aktywności w sieci było założenie, że wszelkie działania angażujące ludzi w rozwijanie, pogłębianie i poszukiwanie własnych pasji i zainteresowań, są ważnym elementem procesu ich stawania się (w tym również stawania się animatorem kultury), samorealizacji oraz nabywania tożsamości społecznej i zawodowej (Olejarz, 2013). Chcieliśmy też, by projekt Nasze Zajawki, który w dużej części ma charakter animacyjny tj. włączający, angażujący i integrujący środowisko akademickie, służył do pokazania naszych studentów i studentek z innej, mniej znanej, strony, a także, by był dobrym przykładem na to, jak w tym celu można kreatywnie i skutecznie wykorzystać social media i nowe technologie.
W wystąpieniu zaprezentuję częściowe wyniki analiz materiałów dotyczących pasji i zainteresowań studenckich, które do tej pory zgromadziliśmy i udostępniliśmy (projekt nadal jest realizowany i będzie kontynuowany w kolejnym roku akad.) oraz zobrazuję je wybranymi przykładami, a także dokonam próby podsumowania dotychczasowych ustaleń badawczych.
Olejarz M. (2013), O znaczeniu pasji w procesie stawania się animatorem kultury [w:] Animacja kultury. Współczesne dyskursy teorii i praktyki, red. D. Kubinowski, U. Lewartowicz, Wydawnictwo Makmed, Lublin, s. 177-194.
14.15 - 14.30 lic. Konrad Kozłowski, Psychologia, Instytut Psychologii, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu
Czy pracownicy którzy nie zjedli pianki będą lepiej zachowywać się w organizacji? Powiązanie umiejętności odraczania gratyfikacji do obywatelskich zachowań w organizacji
Wykonane badanie ma na celu przestawienie stosunkowo słabo zbadanego związku między częstotliwością organizacyjnych zachowań obywatelskich w miejscu pracy a zdolnością do odraczania natychmiastowej gratyfikacji. Zaasekurowałem pozytywną korelację między tymi dwoma konstruktami. Referat ma na celu rozszerzenie i potwierdzenie wcześniejszych ustaleń dotyczących wpływu czynników socjodemograficznych na organizacyjne zachowania obywatelskie. Dodatkowo, zostało zbadane, w jaki sposób wyżej wymienione konstrukty łącznie wpływają na indywidualne postrzeganie ważności pracy. W badaniu wykorzystano ankietę internetową, która zawierała pytania socjodemograficzne oraz dwa kwestionariusze psychometryczne. Ankieta została promowana za pośrednictwem platform mediów społecznościowych i skierowana była do osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę przez co najmniej trzy miesiące. Ostateczna próba badawcza składała się ze 130 osób.
Wyniki badania nie potwierdziły głównej hipotezy, nie wykazując istotnych dowodów sugerujących związek między opóźnieniem gratyfikacji a częstotliwością organizacyjnych zachowań obywatelskich. Aczkolwiek, wykazano związek między indywidualnym postrzeganiem ważności pracy a głównymi zmiennymi badania, tj. odraczanie gratyfikacji, organizacyjne zachowania obywatelskie.
Badanie kompleksowo analizuje dwie krytyczne teorie z zakresu psychologii i zarządzania, rzucając światło na złożoną dynamikę zachowań organizacyjnych i oferuje wgląd w skuteczne praktyki zarządzania. Badanie prezentuje innowacyjne podejście do dwóch zmiennych, które nie były jeszcze szeroko badane w literaturze naukowej. Co więcej, badanie dostarcza wyjaśnień, zastosowań i rekomendacje, które mogą być przydatne dla przedsiębiorstw, takich jak pracownicy HR.
14.30 - 14.45 Dyskusja
15.00 - 15.15 Podsumowanie obrad w sekcjach - sala 394, II piętro
Sekcja 1
WSPÓŁCZESNE MOŻLIWOŚCI I WYZWANIA EDUKACJI
dr hab. Violetta Kopińska, prof. UMK, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, UMK w Toruniu
Sekcja 2
ŻYCIE EMOCJONALNE I SPOŁECZNE W SZYBKO ZMIENIAJĄCYM SIĘ ŚWIECIE
dr Katarzyna Wasilewska-Ostrowska, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, UMK w Toruniu
Sekcja 3
PLANOWANIE I REALIZACJA ŚCIEŻKI KARIERY W NOWEJ RZECZYWISTOŚCI
dr Anna Kławsiuć-Zduńczyk, Instytut Nauk Pedagogicznych, Wydział Filozofii i Nauk Społecznych, UMK w Toruniu
15.15 - 15.30 Oficjalne zakończenie konferencji - sala 394, II piętro
15.30 Obiad dla prelegentów Bar Ziemniaczek, ul. Lwowska 1 (parter)